17. Gün
15 Ekim 2011
ne fiyakalı dumanlar kartonpiyere
sinerdik, ağızlığın öptüğü dudak
kristal ve kalın kül tablaları
düşerdik, mokaseni uçuran yere
aklımızda bir köşe ve öyküler vardı...
ah, ellerimizde sürçmedi çakmak
ışığa doymuş karanlık mavi
şarkı ve
o kadını masada bir daha görmek
-çocuklardık, kravatımızın düğümü terli-
cazbantı susturup
öylesine ölmek.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder